J-rock vs Rodziciele

Die! Ja stawiałam, że chodzi jej o Kaoru, ale w sumie... xD

Ty cholero podła, ten ręcznik koło mnie przelatywał chyba (ale szlag go wie, z moim wzrostem to nie widziałam nawet, kto czym rzuca i pluje). A tak na serio... to jak do mnie dotarło, że to już koniec to autentycznie się pode mną nogi ugięły i mnie mama musiała za sobą ciągnąć. W samochodzie bełkotałam coś w stylu "i on... boże... ale to było...!" i w efekcie nie wykrztusiłam z siebie nic. Co prawda nie płakałam, ale byłam chyba w zbyt wielkim szoku i odbiłam to kilka dni potem, kiedy słuchałam Hagashisy i sobie to przypomniałam.
(Co mi przypomina jak się w środku nocy śmiałam z wrzasków Kyo, a mama wpadła do pokoju z pytaniem, czego płaczę).

Nie, on nie leciał, podał mi go gość ze staffu na widok mojej zapłakanej mordy, jak oni już zeszli ze sceny.

Hmm? Mama i J. twierdzą, że jakiś leciał. Może były dwa albo co? (Jak mówiłam, przy moim wzroście... )

U mnie z J-Rock'iem jest ok. Na początku tylko moja mama chciała wiedszieć czego słucham, więc na yt wyszukała the GazettE. Oczywiście musiała trafić na ,, No. 666" XD Jej mina... bezcenna. Potem stwierdziła tylko, że wyglądają jak gwiazdy z lat 80. Teraz już nawet nie sprawdza czego słucham.
Ostatnio oglądałam z nią horror, który, według mnie wogóle nie był starszny. Jest scena, gdzie jakiś potwór zabija człowieka. I do niej taki tekst:,, E. Nudne to i wogóle nie straszne.... Już oglądałam straszniejsze teledyski!" I koejna epicka mina mojej mamy! XD
Od jakiegoś czasu znalazła sobie doskonałe zajęcie w pytaniu mnie :,, Ten cały < dowolny japoński muzyk> jest teraz miłością twojego życia?" XD
Z tatą też dobrze. Na poczatku tylko musiałam mu tłumaczyć, ze oni są facetami, ale teraz juz nawet nie pyta. Dzielnie znosi moje fazy i słucha za mną ich muzyki. Nawet niedawno pomagał mi wieszać plakaty!