Homoseksualizm w naszym otoczeniu ^^

Ja nie miałam problemów z zaakceptowaniem siebie. Skoro to jest część mnie, nie ma sensu z tym walczyć. Sama się bałam reakcji otoczenia na swoje upodobania. Mama mówiła mi, że lepiej milczeć bo to nie Wrocław, tu tego nie zaakceptują.
Okazało się, że tutaj ludzie są bardziej tolerancyjni niż w większych miastach. Raz koleżanka nazwała mnie potworem, ale potem przeprosiła i powiedziała, że miałbyć to żart.
Inni nie reagują na mnie inaczej, tylko jakoś niechętniej się do mnie przytulają, ale to też nie wszyscy.

I to tak trochę niefajne, Ironio, ze strony Twojej mamy, że krytykowała związki homoseksualne. Przecież to też jest jakaś forma miłości, może według niektórych sprzeczna z prawami natury (zwłaszcza gdy zwierzęta preferują osobników tej samej płci), ale miłość taka jest silniejsza, bo jest skazana na wiele niepowodzeń i braku akceptacji ze strony świata.
Samobójstwo nieczego nie zmieni, udowodnisz innym tylko, że jesteś słaba. Jeżeli nie radzisz sobie z czymś zwróć się do przyjaciela, lub dobrego znajomego (ewentualnie jeżeli ma być to rada dorosłej osoby, mogę podać Ci gg mojej mamy, ona nie ma nic przeciwko ^ ^)
Ja nigdy nie miałam wielu przyjaciół, bo jestem raczej zamknięta w sobie, a nie rejkestrowałam się na forach bo kilka razy mnie brutalnie potraktowali i się przeraziłam, że wszędzie tak jest.

A ja ani nie miałam problemu z zaakceptowaniem siebie - ba, po prostu stwierdziłam 'okej, jestem bi, super... ale fajna laaaaska *w*'. Z dzieleniem się tą informacją z otoczeniem też żadnych problemów nie miałam, po prostu wymyka mi się czasem, ze jestem bi (nie mam jakiejś super potrzeby wyznawać tego komukolwiek).

Cytat :

ale miłość taka jest silniejsza, bo jest skazana na wiele niepowodzeń i braku akceptacji ze strony świata.

nieprawda. nie generalizujmy, to zależy od przypadku.

moja matka... nie wiem, jakie dokładnie jest jej zdanie na temat homoseksualizmu, ale nigdy się negatywnie nie wypowiadała, tylko nie chciała ze mną brokeback mountain oglądać. no i zachwycona by nie była, słysząc, że lubię też dziewczynki... ^^'

Jak ktoś naprawdę kocha, to walczy z tymi przeciwnościami. Mówiłam o miłości, a nie zwykłym zauroczeniu lub próbie "przerżnięcia" jakiegoś osobnika. Wtedy to jasne, że jak świat będzie przeciw to da sobie spokój.

Moja mama się nawet ucieszyła, słysząc moje wyznanie. "Przynajmniej nie będziesz miała męża, który okaże się potworem. A w ciąże możesz zajść in vitro"

I też się nie chwalę z tym na prawo i lewo, czasem coś mi się wymknę, albo stwierdzę, że jakaś dziewczyna jest śliczna i chętnie bym ją bliżej poznała, etc.

ale nie o to mi chodzi. po prostu jednym homozwiązkom będzie trudno, a innym nie. tak samo jest z ludźmi w hetero związkach, to nie jest tak, że tylko geje i lesbijki mają ciężko, hej. hetero też mają swoje problemy.

Cytat :

I też się nie chwalę z tym na prawo i lewo, czasem coś mi się wymknę, albo stwierdzę, że jakaś dziewczyna jest śliczna i chętnie bym ją bliżej poznała, etc.

chodziło mi raczej o takie wyznawanie przyjacielowi, czy coś.

Możliwe, że przyjacielowi. Ale ja w szkole nie mam przyjaciół, więc i tak wiedzą o tym tylko Ci, którzy znoszą moje towarzystwo przez cały tydzień na każdej przerwie. I to zupełnie niechcący, kiedy np. dopytują się o moje "kochanie", a ja nie wiem co im odpowiedzieć, bo kłamać nie umiem.

Wiem, że związki hetero nie mają łatwo. Ludzie są zazdrośni i nie niektórzy nie tolerują tego, że innym się układa. Ale i tak homoseksualni ludzie pod jakimś względem mają ciężej.

Oreiteia, masz genialną mamę, wiesz? Nawet nie wiesz, jakie to szczęście. Ja np. wiem, że moja ciocia jest po prostu genialna i nie spotkałoby się to z przeciwem z jej strony. Raz się z dziadkiem ścięła, że transseksualizm nie jest zły. Za którymś razem nawet zapytała "a do lesbijek coś masz?" i wyszła, trzaskając drzwiami. Oprócz tego pyskowała wujkowi, że nie, nie wyjdzie za mąż, bo popiera wolne związki. Jest taka na luzie.
Brokeback mounain ze mną babcia oglądała. Tzn. w oddzielnych pokojach. Moje myśli były wieczorem genialne "kur*a, a babci nikt nie przełączył!". Rano stwierdziła, że dobry film i nie wiedziałam czy się cieszyć czy płakać ze wstydu.

Będąc nieskromną, wiem, że jest genialna. I doceniam to, mam tylko ją i nie wiem jakby się to wszystko skończyło gdyby okazało się, że ona nie szanuje moich pewnych cech.

I fakt, masz fajną ciocię. To dobrze, że broni "odmiennych" skłonności ludzkich.
I ja bym się cieszyła, gdyby moja babcia powiedziała coś takiego. To tak jakby, w pewnym stopniu to akceptowała.

Moja babcia wgl. jest boska i bardziej tolerancyjna od większości osób. Z tych wariatek pod krzyżem to się tylko śmieje, jrocka nawet lubi, oglądała ze mną fanservice (dość mocny ^^) i jeszcze o tym filmie chciała dyskutować - leżę. Drugiej takiej nie ma.
Cóż, to ją szanuj - nie bądź jak ja. Połowę ludzi straciłam przez swoje rządzenie się.

Ja jestem z tych co szanują wszystkich i praktycznie kochają cały świat, a jeżeli chodzi o bliskich to stawiam ich ponad własne szczęście i życie.
I cóż mogę dodać? Pozazdrościć babci :)
Moja mimo, że jednak jest tolerancyjna tak wiele chybaby nie zdzierżyła.

Chi napisał:

mało tego, jestem zdania, że liczy się człowiek a nie płeć.

Myślę, że coś w tym jest. Kiedyś przeczytałam taką opinię, że tak naprawdę wszyscy jesteśmy biseksualni, gdyż, jako ludzie, przywiązujemy większą wagę do uczuć niż czystego popędu seksualnego. I wiele może zależeć od tego, czy po prostu spotkamy taką osobę, przy której nasze skłonności, choćby bardzo głęboko ukryte, się ujawnią... Właściwie nie da się powiedzieć, że ktoś jest w stu procentach hetero albo w stu procentach homo. Orientacja to w ogóle bardziej zawiła kwestia, niż by się mogło wydawać ^^"
Ale tak, u mnie to też zależy od osoby. Ogółem zdecydowanie wolę dziewczyny, aczkolwiek jest też określony typ faceta, który mi się podoba, który mnie w pewien sposób pociąga, nawet, jeśli nie do końca widziałabym siebie w takim związku. I z drugiej strony - są dziewczyny, które nie są dla mnie atrakcyjne pod tym względem, do których na pewno niczego bym nie poczuła. Dla przykładu, moja najlepsza przyjaciółka - znamy się od paru lat, jesteśmy sobie bardzo bliskie i rozmawiamy o naszych najbardziej osobistych sprawach. Nie wyobrażam sobie bez niej życia, uważam za osobę bardzo inteligentną i obiektywnie, niebrzydką. Zajmuje w moim życiu szczególne miejsce i nie zamieniłabym jej na żadną inną. Czy logicznie rzecz biorąc, nie powinnam dążyć do związania się z nią? Skoro jest dla mnie tak ważna i zresztą sama nie jest do końca hetero, o czym doskonale wiem, a mi podobają się dziewczyny... A tu właśnie niespodzianka, bo kocham ją tylko i wyłącznie platonicznie. Myślę, że jest ładna, ale zwyczajnie mnie nie pociąga, nie czuję tej potrzeby, żeby być z nią jakoś bliżej, a wręcz przeciwnie, na samą myśl o czymś takim chce mi się śmiać. Po prostu nie wchodzi to w grę, moje skłonności w tym przypadku nie działają, nie wiem czemu, ale tak jest i już XD
Z drugiej strony, w mojej obecnej dziewczynie zakochałam się niemal od pierwszego wejrzenia; dopiero zaczynałyśmy wtedy ze sobą rozmawiać, prawie nic o sobie nie wiedziałyśmy, ale dostałam od niej kilka filmów, które nagrała na wakacjach - i wpadłam. Po prostu od razu miała w sobie dla mnie coś takiego, że jak na nią patrzyłam, widziałam w niej kogoś więcej niż tylko koleżankę. Od razu wiedziałam, że w niej mogłabym się zakochać i nie musiałam czekać długo, nim te przewidywania się sprawdziły ^^

Co do samoakceptacji, to ja też nie miałam z nią żadnych problemów. Ot, po prostu, miałam 14 lat, zakochałam się z wzajemnością w koleżance z internetu i przyjęłam ten fakt do wiadomości bez rozmyślania nad tym, czy to źle czy nie. To było moje pierwsze zauroczenie i byłam zwyczajnie szczęśliwa, uznałam, że widocznie jestem bi albo nie wiem, może w ogóle wtedy nad tym nie myślałam? To uczucie po prostu było i już, tym bardziej, że N. była wtedy jedyną naprawdę bliską mi osobą. Nawet nie miałam z kim innym o tym pogadać, a zatem nikt mnie też nie próbował umoralniać albo wmawiać, że to, co nas łączy, nie jest normalne. Teraz bardzo mnie cieszy, że tak to się ułożyło, bo inaczej na pewno byłoby mi ciężej.
Jak wspominałam ostatnim razem, gdy tu pisałam, długo byłam przekonana, że jestem bi i że tak samo podobają mi się i dziewczyny, i faceci. To było wygodne, bo do niczego nie zamykałam sobie drogi, mogłam zarówno związać się z dziewczyną, jak i mieć nadzieję, na znalezienie kiedyś męża. Trochę czasu potrzebowałam, nim doszłam do tego, że chyba jednak nie jest do końca tak i to właśnie dziewczyny zdecydowanie bardziej mnie interesują, a z kolei w roli żony i matki nie widzę siebie zupełnie. To było trochę cięższe zderzenie, ale kiedy to się stało i stanęłam ze swoją orientacją, że tak powiem, twarzą w twarz i powiedziałam sobie jasno, kim jestem, miałam już całe szczęście jasno sprecyzowane poglądy na te sprawy, wiedziałam, że nie jest to nic nienormalnego, że z tym się człowiek po prostu rodzi i że nie mam powodów, żeby czuć się przez to gorsza albo być w życiu nieszczęśliwa. A to, że inni mogą mieć co do tego inne zdanie... Tu z pomocą przyszedł mi mój charakter i uznałam po prostu, że trudno, kij im w oko XDD Mi ze sobą dobrze, dobrze mi też z moją Agą i tyle mi wystarcza.

Shadow, to chyba jest po prostu coś w deseń "jesteś w moim typie" albo też "nie jesteś w moim typie". Mam całkiem podobnie - generalnie widzę się z dziewczynami i trudno mi sobie wyobrazić związek z facetem. Jednorazową przygodę, jasne, ale nie związek. I też tylko jeden określony typ mi się podoba. Z dziewczyną... hmm, mogłabym myśleć o czymś na stałe. I co zabawne, gdybym miała mieć dziewczynę, wolałabym robić za takie zbuntowane, ale jednak uke. W przypadku facetów zawsze dążę do dominacji ^^
Och, w roli matki i żony też się nie widzę. Nie ma mowy.

Ja mam na odwrót, jeżeli chodzi o dominacje...
W przypadku związku z facetem, zdecydowanie byłabym uke, z dziewczyną, wolę chyba być seme. I u mnie to zawsze zależy też od aktualnego nastroju, czy humoru^^

Ja też się nie widzę w roli matki i żony. Nienawidzę dzieci, a na słowo małżeństwo... coś mi się przewraca w żołądku...

U mnie to zależy od charakteru mojej "drugiej połówki". Potrafię się łatwo przystosować do każdej sytuacji. Mam doświadczenie ^ ^

Ja nie widzę się w roli matki, ale tylko i wyłącznie Kanonowi jestem w stanie urodzić dziecko^^

Ja ostatnio zaczęłam się zastanawiać, czy bym była w stanie przyjąć taktykę A....
Bo ona planuje uwieść po pijaku Aoi'a, przespać się z nim, zajść w ciążę i tym zmusić go do małżeństwa i go w sobie rozkochać. I się zaczęłam zastanawiać, czy bym nie była w stanie tego zrobić z Reitą>.<

Wybaczcie, ale osobiście uważam, że w wieku tych 13-16 lat nie można być tak naprawdę pewną czy chce się być matką.
Ja, brońcie bogowie, nie chciałam. Teraz moje podejście do małżeństwa i macierzyństwa zaczyna się zmieniać. Obserwując moich znajomych (i starszych i młodszych) widzę, że ostateczny pogląd przychodzi z pełną dojrzałością. Nie wydaje mi się by można to było określić będąc nastolatkiem.
Tym bardziej, że teraz jest trend na "kobiety niezależne/singielki" i nierodzenie dzieci...

Ja im starsza jestem, tym pewniejsza, że dzieci nie chcę XDD Na samą myśl, że musiałabym je URODZIĆ, robi mi się niedobrze, a co dopiero dalej... Dla mnie to więcej męki niż radości; poczynając od grzebania się w kupkach i nieprzespanych nocy, na użeraniu z popieprzoną nastolatką kończąc (serio zgroza mnie ogarnia jak widzę, jakie niektórzy mają podejście do swoich rodziców, tych biednych matek, który żyły sobie dla nich wypruwały, żeby potem takie rzeczy usłyszeć... A, szkoda gadać w ogóle). Nie, nie, nie. Ja już po tygodniu w towarzystwie ciotecznej siostrzyczki mam ochotę władować ją do szafy i zabarykadować drzwi, gdybym miała tak całe życie, chyba bym zwariowała. Jak zechce czymś się opiekować i wychowywać, kupię sobie psa i tyle~

Co do podziałów na seme i uke, to powiedzmy sobie szczerze - to bzdura! Coś takiego w prawdziwym życiu nie istnieje, przynajmniej dla mnie. Po pierwsze, ludzki charakter jest zbyt skomplikowany, żeby wszystkich się dało na takie dwie grupy podzielić; ja nawet jak robiłam coś takiego z koleżanką dla zabawy, nie sprawdzałam się zupełnie ani jako uke, ani jako seme i to był jeden wielki niewypał. Po drugie, nie na tym związek polega, żeby jednak osoba dominowała, a druga była słodka i posłuszna. Coś takiego chyba tylko w mangach, anime i fickach ma jakąkolwiek rację bytu, w prawdziwym życiu poważny związek dwóch dojrzałych osób powinien opierać się na partnerstwie i równych prawach obu stron. Ja ze swoją dziewczyną wszystkie decyzje, które dotyczą nas obu podejmujemy razem, nie narzucając sobie nawzajem swojej woli, a reszta zależy od aktualnych potrzeb; czasem to ja biorę coś na siebie i staję w jej obronie, 'jak na dobre seme przystało', a czasem przeciwnie, to ona jest oparciem dla mnie i w pełni na niej polegam. Jakiekolwiek podziały na stronę dominującą i uległą w ogóle nie wchodzą w grę.

Cóż, po pierwsze jestem prawie najstarsza z cioecznego rodzeństwa, z którym widzę się na codzień i wychowywałam się z nimi - broń panie boże. Od ponad roku mam cudnego braciszka, który mi chęć na macierzyństo odebrał już będąc w brzuchu. Nigdy. W. Życiu. Poza tym nie lubię dzieci dłużej, niż pięć minut i to tylko obce. No i... za dużo moim rodzicom narobiłam i pewnie jeszcze narobię bałaganu w życiu, żeby się na to samo zdecydować. Jeszcze b po mnie złapała charakter ta mała paskuda.
Shadow, nie miałam na myśli podziału w stylu anime! Nie, w żadnym wypadku. Chodzi mi o to, że ja albo będę wymagać ciągłej opiki i udawać rozkapryszoną księżniczkę (co moja koleżanka znosiła cierpliwie przez 6 lat i w końcu nie wyrobiła...) albo będę się starała narzucić całemu światu swoją wolę. Mam na myśli takie uczuciowe sprawy, tzn. ogólne zachowanie. Rachunki, opłaty i inne gówna to oczywiście sprawa poważna i do załatwienia wspólnie. Ja za bardzo kocham posługiwać się ludźmi, żeby w pełni iść na równouprawnienie ^^

No to chyba nie ma co mówić o miłości w tym przypadku, skoro planujesz tak się zachowywać względem osoby, z którą jesteś. Nie wiem, gdzie znajdziesz debila/debilkę, która/y się na coś takiego zgodzi, ale nawet jeśli, to zakładam, że zbyt długo tego nie wytrzyma. No, chyba że ma jakieś skłonności masochistyczne, wtedy jest szansa.
A tak serio, to życzę Ci jak najszybciej zmiany podejścia, może kiedy dorośniesz i zakochasz się na serio, to spojrzysz na to w bardziej dojrzały sposób ;)

Nie zrozumiałyśmy się do końca i wydaję mi się, że ciężko to wyrazić w słowach. Po prostu chwilowo próbuję się zemścić na całym świecie i wmówić mu, że nic nie czuję. Za dużo się dzieje, a nagle wszyscy moi przyjaciele o mnie zapomnieli albo udają, że mnie nigdy nie znali i wyzywają w najgorszych momentach. To taka reakcja, wy mi dajecie kopa, to i ja wam dam. I chcę wszystkich ranić, i uprzykrzać życie. Może masz teraz o mnie złe zdanie, ale nie chcę, żeby tak było. Jestem jeszcze dzieckiem i wielu rzeczy nie rozumiem, wiem o tym. Stąd ta reakcja. Chyba się boję i za bardzo nie wiem, co ze sobą zrobić. Daję się ponieść egoistycznym odruchom.
Kiedy ja nie chcę. Żadnych już ludzi wokół siebie nie chcę.

I pewnie zaraz pożałuję, że takie głupoty wysłałam. Ale musiałam dla własnego spokoju.

Ja nie mam problemu ani z tym, czy chcę dzieci, ani z tym, czy chcę męża... Rozwiązanie: pokochaj kobiety. Tak się akurat złożyło, że trafiła mi się ta "podwójna" orientacja, ale z chwili na chwilę coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że chcę być z dziewczyną.

A ja przeciwnie, z chwili na chwilę jestem przekonana, że jednak wolę mężczyzn i nie jest mi z tego powodu źle.
Kij z tym, że jeszcze niedawno twierdziłam inaczej xD

Hahahaha! Podoba mi się Twoje podejście Chi. <3
Ja jestem bezorientacyjna. Po prostu nie myślę o potencjalnym partnerze(/rce?) przez pryzmat płci. Jest mi dokładnie wszystko jedno jakimi organami dysponuje osoba, z którą mam iść do łóżka, liczy się jak będzie umiała je wykorzystać. ;P

W tej chwili tak się czuję. Ale mi się to akurat tak zmienia, że gdy ktoś mnie pyta o orientację odpowiadam, że nie wiem. Jednak wolę poczekać, nabrać doświadczenia i dopiero później stwierdzić xD

Ja miałam tak, że nie wiedziałam. Potem doszłam do wniosku, że wolę mężczyzn i jestem po prostu "otwarta na propozycje hetero", ale to nadal nie było to... Gdzieś tam cały czas przewijał się brak płci i seksualności, ale był raczej tłumiony. Potem chwilowa zmiana o 180 stopni - zaczęły mi się podobać tylko kobiety, a mężczyźni byli ble fuj. W końcu doszłam do wniosku, że tak naprawdę moja seksualność nie objawia się fazami, że po prostu ciągnie mnie do człowieka, a płeć jest kwestią przypadku. Najprościej nazwać to biseksualizmem, ale czy ja wiem, czy to w pełni określa moje podejście... ;D

W otoczeniu poza netem nie znam żadnej osoby o odmiennej orientacji,nie mam nic do tych ludzi ale irytują mnie Parady Równości, co do dzieci to jestem przeciwna aby je adoptowali ponieważ rodzice to matka,ojciec i dziecko. I żeby nie było,to jestem 100% hetero choć nie zaprzeczę,że lubię popatrzeć na ładne kobiety ale mimo tego wolę mężczyzn.