[M] Mroczne jutro właśnie umarło

Pojedynek przegrany przeze mnie.
Pojedynkuja się: Jeanne vs Panna Ironia
WARUNKI:
Tytuł: dowolny
Fandom: Dir en grey
Paring: Die/Shinya
Temat: dowolny
Długość: 3 strony TNR 12
Forma: obyczajówka, romans
Warunki:
- krótki opis koncertu
- wzrok, oczy
Beta: tak, Vil
Termin: 2 październik

NA: Wykorzystano słowa piosenek:
System of the down - „Lonley day”
DKA ft. Martyna Wolsztyńska – „Już teraz wiem”


Nie byli już młodzi. Większość z nich, w tym Die, minęli tę granicę wieku, którą kiedyś sobie obstawiali, jako „koniec młodzieńczości”. Trzydzieści pięć lat. Dla jednych może to się wydawać śmieszne – przy takiej liczbie już kryzys wieku średniego?

Dla Die'a jednak wcale śmieszne to nie było. Nie miał dzieci, nie miał żony, nie miał domu. Nie chodzi tu o budynek, w którym nocował i spędzał dni wolne, ale rodziny, czegoś lub raczej kogoś, kto będzie zawsze dla niego, zawsze z nim. Czas, kiedy nie pracował, był dla niego dość samotny. Wiedział doskonale, że nie może narzucać się przyjaciołom, którzy sami mają swoje własne życie, są zajęci. Raz czy dwa, owszem, zaproszą go na obiad, czy gdzieś wspólnie wyjdą, ale żeby tak codziennie? Nie mógł wymagać od nich zbyt wiele.

Oderwaniem od tej codzienności były trasy koncertowe. Spanie każdej nocy w innym miejscu w kraju, na świecie, jedzenie nowych przysmaków, upijanie się nowymi alkoholami, etc. Z boku mogłoby się to wydawać męczące – przecież żyją już w ten sposób od czternastu lat! Jednak dla gitarzysty było to zapełnienie pustki, którą czuł coraz częściej.

Nie zauważył tylko jednego.


Znał go dłużej od niejednej swojej dziewczyny, dłużej od niejednego kumpla z którym wychodził na piwo. Jako jeden z pierwszych dowiedział się o jego orientacji. Już na samym początku, nie wiedzieć czemu, to właśnie ich dwójka żarła się, darła ze sobą koty, a mimo wszystko jeden za drugim skoczyłby w ogień. Gdy Die leżał pijany w skołtunionej kołdrze, w zlewie walały się brudne naczynia wraz z resztkami jedzenia, to właśnie Shinya go odwiedzał. Bez słowa sprzątał w mieszkaniu, pomagał i dobrym słowem, i ciepłym rosołem, ale też i kopem w tyłek, kiedy było mu to potrzebne. Nie dość, że był tak cierpliwy oraz oddany, to przede wszystkim nie umoralniał gitarzysty, nie prawił mu kazań ani wyrzutów. Po prostu był, stał obok i obserwował, by przy każdym potknięciu pojawić się przy jego boku, tak by móc go podeprzeć, nie pozwolić upaść. Jak cień, podążał za nim, by wyprać mu koszulkę oraz spodnie, na które parę godzin wcześniej zwymiotował piwo – jeden z jego ulubionych trunków.

Ta pomoc jednak nie była tylko jednostronna. Daisuke potrafił zrezygnować z wyjścia na imprezę tylko dlatego, że pies perkusisty zachorował i trzeba zawieść go koniecznie do weterynarza. Andou może i wyśmiewał się, nazywając tego psiaka czworonożnym szczurem, który lada moment ma połamać sobie te chuderlawe łapki pod wpływem swojego ciężaru ciała. No a problemy z niedowagą Terachi'ego? Przed kim ten nie mógł ukryć jedzenia chowanego po kryjomu w serwetki i po kieszeniach? Przed czyim wzrokiem uciekał na wspólnych posiłkach w palącym poczuciu winy, wiedząc doskonale, że to odchudzanie nie jest mu potrzebne, ale no... on po prostu musiał. Potrzebował go.
I Die doskonale to rozumiał.
Przytrzymywał włosy, kiedy ten zwracał ledwo zjedzony posiłek, zawoził do ośrodków, kryjąc przed innymi, że zachorował lub jest u rodziny. Gotował jego ulubione jedzenie, byle tylko zjadł chociaż odrobinę. Gdy ten był tak słaby, że o pójściu na próbę, a nawet krótkim wstaniu z łóżka nie było mowy, to właśnie Die kłamał, że ma kaca, że nie przyjdzie i zbierał wszystkie baty oraz oskarżenia od lidera, czy też pozostałych członków zespołu.

Byli dla siebie ważni, żyli w symbiozie, która nie ma prawa być zachwiana. Znają się zbyt dobrze, by nie wiedzieć czego od siebie oczekiwać, nie przewidzieć pewnych zachowań, czy reakcji po zrobieniu jakiejś głupoty. I nie wydawało im się wcale dziwne, że podczas koncertów nie mogą oderwać od siebie wzroku, kalkulując i zastanawiając się czy „to właśnie dziś do mnie przyjdziesz. To dziś.” Zazdrość, którą czuli o siebie, ta zaborczość – była dla nich czymś naturalnym. Nie reagowali na dziwne spojrzenia, czy pytania, jakie rzucał im Toshiya, wyśmiewali je wtedy i mówili, że oni się nawet nie lubią, że się stale kłócą. Ale tylko Die miał możliwość żartowania sobie z Shinyi oraz droczenia się z nim, to tylko Terachi mógł wyrwać gitarzyście butelkę alkoholu, kiedy ten już przesadzał, jemu jedynemu było dozwolone trzepnięcie go po głowie za pijaństwo. To wystarczało by Andou posłusznie żegnał towarzystwo z głupim tłumaczeniem, po czym jego kroki kierowały się do pokoju hotelowego ich perkusisty.

Tłum fanek, pot ścieka im po twarzy, karku oraz plecach, włosy zaczęły sklejać się od wilgoci, ale to była ich ambrozja. Żyli tym, dzięki temu stawali się nieśmiertelni. A kiedy usłyszeli, jak tłum wraz z wokalistą zaczyna śpiewać Conceived Sorrow, to prawie zamarli. Grali automatycznie, wpatrując się i stwarzając pozory radości, w sercu jednak, czuli trwogę. Śpiew tych dziewczyn oraz nielicznych chłopaków połączony z przeszywającym głosem Kyo przyprawiał Die'a o ciarki. Ta piosenka była niesamowita, a widząc jak tłum stoi prawie, jak zahipnotyzowany, łykając każde słowo, każdy dźwięk całym sobą, sprawił, że on sam spojrzał za siebie. Zauważył, że i Shinya się w niego wpatruje, jakby próbując wyczytać, czy czują to samo. Roziskrzony wzrok gitarzysty przesuwał się po jego barkach, z lubością przyglądając tym wyćwiczonym mięśniom, po spierzchniętych ustach, które teraz oblizał, nie przerywając kontaktu z jego oczami, obserwując, jak ten go bada. Wołał go tym wzrokiem, tym językiem, do siebie.

Muzyka otaczająca ich wprawiała ich ciała w drżenie, dostarczając takich emocji, które trudno znaleźć gdziekolwiek indziej. Ta energia, którą wręcz oddziaływał tłum, pozwalała im po prostu być tutaj, grać, żyć danym momentem, chwilą. Dla każdego z nich nie istniało teraz nic poza tymi dźwiękami wydobywającymi się nie tylko z ich instrumentów, ale również z duszy. Przymknięcie oczu, gra całym ciałem, taniec na scenie, wszystko przy akompaniamencie Shokubeni. Trans. Tylko tak można było nazwać to, co działo się teraz i na scenie, i na sali. Ciężkie dźwięki gitar wspomagane basem oraz perkusją wraz z rozdzierającym tym czymś, wychodzącym z gardła Kyo, były wręcz niemożliwie spójne, idealność oddająca dokładnie to, co czuje Daisuke. Trochę pozornie spokojnych chwil na tle wzburzonej i porywistej całości – całości, jaką jest jego życie.

Odetchnieniem, takim samym, które gwarantował głos Kyo podczas solowego momentu był on, ten który jest jego.


Oni nie potrzebują słów, by celnie odgadywać wzajemnie swoje potrzeby. Delikatny dotyk wystarczył, by wiedzieć, że „jestem zmęczony, chodźmy”, a opuszczenie wzroku „przestań, nie podoba mi się to, co mówisz.” Teraz, patrząc w przeszłość, zastanawiają się, dlaczego byli tak zaskoczeni, że kiedy Shinya po raz pierwszy pocałował Die'a, poczuli, że to jest dobre. Że to jest to, czego im obu brakowało do tej pory. Ten element, który był cały czas na wyciągnięcie ręki przez te wszystkie lata, znajdował się non stop przed twoimi oczami. Możliwe, że pożądanie przyszło po miłości, wraz z upływem czasu. Przecież to, że Shinya, kiedy Daisuke zatańczył w klubie z jakąś małolatą, potrafił tak przyłożyć gitarzyście, że ten przez kolejny tydzień chodził z podbitym okiem, o niczym nie świadczyło, prawda? Jemu po prostu na nim zależało. Nie kochał go, nie pożądał, nie chciał nawet myśleć o możliwości spania z nim. On po prostu chciał być.

Teraz budzi się właśnie koło tak dobrze znanego mu kościstego ciała, czując, jak dłoń Shinyi drapie go delikatnie po boku, pragnąc, by Die otworzył wreszcie oczy. Perkusista był głodny, ale już od dawna nie jadają samemu – każdy posiłek spożywają w swoim towarzystwie, a gdy na przykład, starszy z nim dłużej musi zostać w studiu, Terachi po prostu pakował wszystko w pudełeczka, wsiadał do samochodu i przyjeżdżał. Tylko po to, by nie jeść w samotności. Wspólne posiłki stały się dla nich tak ważne, że celebrują codziennie każdy. I mimo, że Daisuke dalej nie zna granicy ilości piw, jakie może wypić, to ma przy sobie Shinyę, który, tak jak wcześniej, trzepnie go po prostu po głowie. On w zamian z radością obserwuje, jak jego partner sam zauważa, że żadne diety nie są mu potrzebne, a gdy zje odrobinę za dużo w swoim mniemaniu, to po prostu obaj idą biegać. Ta alternatywa jest o wiele lepsza oraz przyjemniejsza, niż wymuszanie wyplucia całej zawartości żołądka.


Z czasem odkryli jeszcze bardziej atrakcyjniejszą formę zrzucania kilogramów. Seks. Wpierw nieporadny, ale bardzo namiętny, później, z równą pasją i takim samym uniesieniem, stał się ich narkotykiem. Nie mogli pozostać bierni na uczucie gorąca, które uderzało w nich za każdym razem, kiedy tylko na siebie spojrzą, na podniecenie, które w nich wzrasta, gdy jeden drugiego zatrzyma na korytarzu i wyszepta do ucha tych parę słów „pragnę cię; kochaj się ze mną za pół godziny w toalecie; chcę cię czuć”. Potrafią zniknąć na kwadrans przed występem tylko po to, by nasycić się sobą. Te ciepłe oddechy, mokre pocałunki, śliskie dłonie – wszystko nadaje namacalności ich relacji, pozwala upewnić się, że nie śnią, że to nie jest mara na jawie, a rzeczywistość. Ból, który czuli podczas bycia penetrowanym przez tego drugiego, tylko dodawał dla nich słodkości do całości. Drżące głosy

więcej,
mocniej,
drocz się ze mną

zdradzały, jak bardzo tego potrzebują, jak bardzo cieszą się z tego, co się dzieje, czerpią z tego tyle, ile mogą.

I ciche spełnienie z „kocham cię” na ustach.[center]

Aguś wynalazła sobie dzień na dołowanie się, a co za tym idzie na komentowanie. Fik znam *myśli czy oceniała go na YF i nie wie*. No więc tak

Cytat :

nie miał domu. Nie chodzi tu o budynek, w którym nocował i spędzał dni wolne, ale rodziny, czegoś lub raczej kogoś, kto będzie zawsze dla niego, zawsze z nim.

Smutne, i cholernie prawdziwe.

Cytat :

upijanie się nowymi alkoholami

aww normalnie zostanę gwaizdą rock'a!

Ich wzajemne relacja, takie proste, takie co dzienne i przyjecielskie. Takie swojskie. Te fragmenty po prostu uwielbiam. Symbioza.... zastanawiam się nad ich zachowaniem i co by było gdyby, ów połączenie zostało między nimi przerwane, zachwiane...

Cytat :

Śpiew tych dziewczyn oraz nielicznych chłopaków

Czemu nielicznych?

Cytat :

Teraz, patrząc w przeszłość, zastanawiają się, dlaczego byli tak zaskoczeni, że kiedy Shinya po raz pierwszy pocałował Die'a, poczuli, że to jest dobre.

To zdanie jest dla mnie dosyć dziwne, wiem o co chodzi ale coś w nim nie pasuje *czyta je po raz enty i nie wie co jej się w nim nie podoba*. Hmmm....

Lubię ten fik, bardzo lubię. Czytam go z lekkim uśmiechem, bo nie sposób inaczej. Jest... hm.... słodki to było by złe określenie; jest taki lekki, delikatny, poruszający coś tak w środku.