Początki Japonii, przez Mun wychwycone i w słowa ujęte

Początki Japonii, przez Mun wychwycone i w słowa ujęte

Historia Japonii z całą pewnością może być interesująca. Jako, że mało jest polskich źródeł na ten temat, a nieliczne są raczej niezrozumiałe dla przeciętnego zjadacza chleba, postanowiłam przybliżyć to Wam w stosunkowo łatwy sposób. Czerpię wiedzę z rożnych źródeł, mam jednak zamiar podać je wszystkie na samym końcu. Mój koniec, umowny, tak jak inne końce historyczne (a było ich mnóstwo, bo końce są stworzeniami wielce płodnymi), przypada gdzieś na wiek XVI, w wątłych porywach agonii do XVII. Na początek rzucam Wam tu dość suchym fragmentem, z czasem akcji mieszczącym się gdzieś w przedziale bardzo dawno. Jednocześnie bardzo bym chciała, abyście zaczęli ze mną na ten temat dyskutować. Chętnie porównam nasze informacje. Nie ukrywam, że chodzi mi także o formę tekstu. Czy wymaga poprawy? Czego brakuje? Czego jest zbyt wiele? Co należałoby uprościć? W skrócie: jak sprawić by tekst był ciekawszy i łatwiejszy w odbiorze.
Uprzedzam jeszcze tylko, że nie mam najmniejszego zamiaru być obiektywna. ;) Mimo wszystko mam nadzieję, że uda się stworzyć tu z Waszą pomocą coś fajnego.


Według archeologów pierwsi ludzie pojawili się na wyspach japońskich już około 35 tysiąca lat temu. Natomiast najstarsze znalezione fragmenty ceramiki maja około 16,5 tysiąca lat na liczniku. W tych mniej więcej czasach zaczynamy mówić o epoce Jōmon, którą zwykle dzieli się jeszcze na sześć podokresów: Początkowy, Wstępny, Wczesny, Średni, Późny i Końcowy; siódmy podokres Epi-Jōmon jest spotykany wyłącznie na Hokkaidō. Długość epoki i intensywne zmiany, uniemożliwiają nam mówienie jednoznacznie o „kulturze Jōmon”, mamy tu bowiem do czynienie raczej z „kulturami Jōmon” w liczbie mnogiej... Ludność Kyūshū przez około siedem tysięcy lat wędrowała na południe na wyspy Ryūkyū tworząc odmienne zachowania kulturowe.

Duży rozwój rolnictwa około 400 roku p.n.e. stał się w periodyzacji początkiem następnej epoki – Yayoi. Ludność przybyła z pustynniejących ziem Chin, Korei czy Mongolii przyniosła ze sobą umiejętność obróbki żelaza i brązu, a także nową religię, która w późniejszych czasach ulegnie rozwojowi i przekształci się w religię shintō. Ludność czasów Yayoi żyła prymitywnie, mimo utworzenia się kast uji (klanów, w których każdy związany był z jednym bóstwem), nie wykształcił się żaden system pisma czy pieniędzy. Nadal chodzili ubrani w skóry i kopulowali po kątach, tworząc raczej związki poligamiczne.
Zaskakująco dobra była pozycja kobiet, przypuszcza się, że mogły one być nawet kapłankami lub głowami klanów.

Około 300 roku n.e. (lub około pół wieku wcześniej) rozpoczął się okres Kofun. Nazwa bezpośrednio wiąże się z kurhanami w kształcie dziurek od klucza, które budowano wtedy dla tych, siedzących na górze. Archeologicznie era Kofun trwa aż do początków okresu Nara (710-794), jednak faktycznie nachodzi na ten okres jeszcze era Asuka (522-710). Przyjmuje się, że Kofun i Asuka tworzą razem okres zwany Yamato, kiedy to zaczęła kształtowa się w Japonii władza cesarska.